... مـن ولي تمام استخوان بـودنم
لـحظه هـاي ساده ي سرودنـم
درد مي کند

انـحناي روح من
شانـه هـاي خسته ي غـرور مـن
تکيه گاه بي پناهي دلم شکسته است
کتف گـريـه هاي بي بـهانـه ام
بـازوان حس شاعرانـه ام
زخم خورده است


اولـين قـلم
حرف حرف درد را
در دلم نوشته است


دست سرنوشت
خون درد را
با گلم سرشته است
پس چگونه سرنوشت ناگزير خويش را رها کنم؟


درد
رنگ و بوي غنچه ي دل است
پس چگونه من
رنگ و بوي غنچه را، ز برگهاي توو به تووي آن جدا کنم؟

درد، حرف نيست
درد، نام ديگر من است
من چگونه خويش را صدا کنم؟

"قيصر امين پور"