شعر گفتن، مشق عشق است.
زینب خزایی پول متولد 22مرداد1362 شهر پول ازتوابع منطقه کجور ازشهرستان نوشهراستان مازندران می باشد.
علاقه ی من به ادبیات تقریبا از دوران نوجوانی در من شکل گرفت.شروع کارم با قطعات ادبی بودکه کم کم به نوشته هایم آهنگ دادم و به اشعار نو نیمایی روی آوردم.
“رقص پروانه ها” منتخبی از اشعار این جانب است که در قالب 42 شعر کوتاه که در نهایت سادگی و صمیمیت سروده شده است اثری که از منظر خوانندگان مطمئنا در خور توجه و شایسته ی مطالعه می باشد.قالب شعرهای این کتاب اکثرا کوتاه ویا سپید است .امروزه با پدیده سپیده سرایی به شکل گسترده ایی روبرو هستیم و هزاران نفر از جوانان ما دراین قالب شعری فعال هستند اما متاسفانه اهمیت این پدیده نادیده گرفته می شود. می توان گفت شعر نیمایی دعوت به سوی یک نگاه و بینش تازه است البته این دعوت از دید شاعران مختلف متفاوت است.هرکدام ازشعرهای من توصیفی است از یک گوشه از زندگی من و عاطفه و زنانگی درشعرهایم موج می زند. هر اتفاقی برای من دستمایه ی شعر بود و هست و سعی نمودم بامضامین مدنظر خودم به آن پرو بال شاعرانه بدهم.شعر درواقع تلاشی است تا شاعر درمانی برای دردهای احتمالیش بیابد و به درمان خود بپردازد.مولوی چه خوب میگوید”هین سخن تازه بگو تا که جهان تازه شود” با شعر می توان جهان یک نفر تغییر دادچرا که بیان احساسات ناگفته ی انسان ها با زبان شعر ممکن خواهد شد.
و اینک شعر رقص پروانه ها:
پلک های پروانه ای
در باد می رقصید
آتش آمد خاکسترش کرد
دود شد و هوارفت
دیگر درباد هیچ
پروانه ای نمی رقصد اینجا
